به ساختار کلی یک کلاس در جاوا دقت کنید.

package javaapplication1;

import java.util.Scanner
public class MyClass{


    public static void main(String[] args) {
        // TODO code application logic here
    }

}

همانطور که می بینید در ابتدای این سورس نام پکیج یا بسته قرار دارد . یک بسته با عنوان یک  نام نشانه گذاری می شود و  می تواند شامل انواع  کلاس ها، رابط ها و یا بسته های دیگر باشد. در جاوا ما از بسته ها برای سازماندهی کلاس ها و اینترفیس ها استفاده می کنیم. ما دو نوع بسته در جاوا داریم: بسته های ساخته شده و بسته هایی که می توانیم ایجاد کنیم (همچنین به عنوان بسته تعریف شده توسط کاربر شناخته می شود). مثلا وقتی که ما نیاز به ورودی کاربر داریم، یک بسته را به صورت زیر وارد میکنیم:

import java.util.Scanner

جاوا یک بسته سطح بالا است→java

یک بسته زیرین که در ذیل بسته فوق قرار دارد است→ util

  اسکنر یک کلاس است که در پایین ترین لایه این بسته قرار دارد→Scanner

لازم است بدانید که هر دستوری از کدها که در برنامه جاوا اجرا می شوند باید داخل یک کلاس باشد. در مثال فوق نام کلاس را   نامگذاری کردیم. بهتر است بدانیم حرف اول نام کلاس همیشه باید با یک حرف بزرگ شروع شود چرا  که زبان جاوا نسبت به بزرگی و کوچکی حروف حساس است .نکته دیگری که می بایست به آن توجه نمود این است که نام فایل جاوا باید نام کلاس باشد.  از این رو هنگام ذخیره فایل، لازم است که آن را با استفاده از نام کلاس ذخیره کنید و فرمت جاوا را به انتهای نام فایل اضافه کنید.

متدmain

public static void main(String[] args) {  }

این متد، متد اصلی  کلاس جاوا است و زمانی که یک برنامه جاوا شروع به راه اندازی می شود  کلاس شروع شونده به دنبال اجرای متد اصلی خود یعنی متد مذکور می باشد . اگر این متد در داخل کلاس وجود نداشته باشد خطایی با این مضمون رخ خواهد داد که متد اصلی برنامه موجود نیست. از این رو تمامی متدها و کدهایی که می خواهیم به محض راه اندازی برنامه شروع به اجرا شود باید داخل این متد گنجانده شود.